Οι προκλήσεις της διάγνωσης του αυτισμού στην ενήλικη ζωή
Εισαγωγή
Η Διαταραχή Αυτιστικού Φάσματος (ΔΑΦ) είναι μια νευροαναπτυξιακή κατάσταση που χαρακτηρίζεται από μια σειρά κοινωνικών, επικοινωνιακών και συμπεριφορικών διαφορών. Ενώ η έγκαιρη διάγνωση και η παρέμβαση έχουν αποδειχθεί ζωτικής σημασίας για την αποτελεσματική διαχείριση, υπάρχουν περιπτώσεις όπου τα άτομα παραμένουν αδιάγνωστα μέχρι την ενήλική τους ζωή. Αυτή η καθυστέρηση μπορεί να αποδοθεί σε έναν συνδυασμό παραγόντων που καθιστούν τη διάγνωση του αυτισμού στην ενήλικη ζωή μια δύσκολη προσπάθεια.
Κυρίως Μέρος
Απόκρυψη και καμουφλάζ (autism masking): Ένας από τους κύριους λόγους για τη δυσκολία στη διάγνωση του αυτισμού στην ενήλικη ζωή είναι το φαινόμενο της κάλυψης ή του καμουφλάζ. Πολλά άτομα στο φάσμα αναπτύσσουν μηχανισμούς αντιμετώπισης με την πάροδο του χρόνου για να πλοηγηθούν σε κοινωνικές καταστάσεις, συχνά μιμούμενα νευροτυπικές συμπεριφορές για να ταιριάξουν. Αυτή η κάλυψη μπορεί αποτελεσματικά να κρύψει τα βασικά συμπτώματα του αυτισμού, καθιστώντας δύσκολο για τους κλινικούς ιατρούς να αναγνωρίσουν την υποκείμενη πάθηση.
Τα χαρακτηριστικά ενός ατόμου στο φάσμα μπορεί να αλλάξουν: Η ΔΑΦ είναι μια πολύπλοκη και ετερογενής κατάσταση, πράγμα που σημαίνει ότι τα συμπτώματά της μπορεί να διαφέρουν σημαντικά μεταξύ των ατόμων. Καθώς οι άνθρωποι μεγαλώνουν, η παρουσίαση των αυτιστικών χαρακτηριστικών τους μπορεί να αλλάξει, περιπλέκοντας περαιτέρω τη διαγνωστική διαδικασία. Συμπεριφορές που ήταν πιο εμφανείς κατά την παιδική ηλικία, όπως οι επαναλαμβανόμενες κινήσεις ή η έντονη εστίαση σε συγκεκριμένα ενδιαφέροντα, ενδέχεται να μην είναι τόσο εμφανείς ή να εξελιχθούν σε άλλες μορφές καθώς τα άτομα μεγαλώνουν.
Συνυπάρχουσες Συνθήκες: Πολλά αυτιστικά άτομα βιώνουν συνυπάρχουσες συνθήκες, όπως το άγχος, η κατάθλιψη και η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ). Αυτές οι πρόσθετες προκλήσεις μπορεί να επισκιάσουν τα υποκείμενα αυτιστικά χαρακτηριστικά και να οδηγήσουν σε λανθασμένες διαγνώσεις ή στην εστίαση στη θεραπεία των δευτερογενών καταστάσεων αντί για την αναγνώριση του αυτισμού.
Έλλειψη συνειδητοποίησης και στίγμα: Η κατανόηση της κοινωνίας για τον αυτισμό έχει εξελιχθεί με την πάροδο των χρόνων, αλλά το στίγμα και οι παρανοήσεις εξακολουθούν να υπάρχουν. Πολλοί ενήλικες ενδέχεται να μην είναι εξοικειωμένοι με το πλήρες φάσμα των αυτιστικών χαρακτηριστικών ή να τα συσχετίζουν αποκλειστικά με την παιδική ηλικία. Ως αποτέλεσμα, άτομα που δεν ταιριάζουν με τη στερεοτυπική εικόνα του αυτισμού μπορεί να μην το εκλαμβάνουν ως μια πιθανότητα, και οι επαγγελματίες υγείας ενδέχεται να μην αναγνωρίζουν αμέσως τα σημάδια.
Περιορισμένη πρόσβαση στα διαγνωστικά εργαλεία: Σε σύγκριση με την παιδική ηλικία, όπου οι αναπτυξιακές εξετάσεις είναι πιο συχνές, η πρόσβαση σε διαγνωστικούς πόρους για ενήλικες μπορεί να είναι περιορισμένη. Πολλοί ενήλικες δεν υποβάλλονται σε τακτικούς ελέγχους υγείας ή δεν αλληλεπιδρούν με επαγγελματίες που θα μπορούσαν να εντοπίσουν πιθανά σημάδια αυτισμού. Επιπλέον, τα διαγνωστικά κριτήρια και τα εργαλεία αξιολόγησης συχνά σχεδιάζονται με βάση τα παιδιά, τα οποία ενδέχεται να μην αντικατοπτρίζουν επαρκώς τις αποχρώσεις των εμπειριών των ενηλίκων.
Αναπτυξιακό ιστορικό: Όταν διαγιγνώσκεται ο αυτισμός στην ενήλικη ζωή, οι κλινικοί γιατροί συχνά αντιμετωπίζουν ένα έλλειμμα ολοκληρωμένου αναπτυξιακού ιστορικού. Σε αντίθεση με τις παιδικές διαγνώσεις, ενδέχεται να υπάρχουν περιορισμένα αρχεία πρώιμων συμπεριφορών ή ορόσημων. Η συλλογή ακριβών πληροφοριών σχετικά με την πρώιμη παιδική ηλικία μπορεί να είναι δύσκολη λόγω του χρόνου και των πιθανών κενών στη μνήμη.
Συμπέρασμα
Η διάγνωση του αυτισμού στην ενήλικη ζωή είναι μια περίπλοκη και δύσκολη διαδικασία που επηρεάζεται από παράγοντες όπως οι συμπεριφορές συγκάλυψης, η εξέλιξη των αυτιστικών χαρακτηριστικών ενός ατόμου, οι συνυπάρχουσες καταστάσεις, η έλλειψη επίγνωσης, η περιορισμένη πρόσβαση στα διαγνωστικά και τα ελλιπή αναπτυξιακά ιστορικά. Η αναγνώριση αυτών των προκλήσεων είναι ζωτικής σημασίας για τη βελτίωση της διαγνωστικής ακρίβειας και τη διασφάλιση ότι τα άτομα στο φάσμα του αυτισμού λαμβάνουν την υποστήριξη και τις παρεμβάσεις που χρειάζονται για να ζήσουν ικανοποιητικές ζωές. Η αυξημένη ευαισθητοποίηση μεταξύ των επαγγελματιών υγείας, καθώς και η δημόσια εκπαίδευση σχετικά με την ποικιλομορφία της αυτιστικής εμπειρίας, μπορεί να συμβάλει σε πιο έγκαιρες και ακριβείς διαγνώσεις στην ενήλικη ζωή.
Αρθρογράφος: Γιάννης Κανάκης, Φοιτητής Εργοθεραπείας
Επιστημονική Επιμέλεια: Ευθάλια Καδερόγλου, B.Ed, PgCert, M. Ed.
Όλο το περιεχόμενο σε αυτόν τον ιστότοπο προστατεύεται από νόμους περί πνευματικών δικαιωμάτων και όλα τα δικαιώματα διατηρούνται. Για οποιαδήποτε χρήση του περιεχομένου μας, λάβετε προηγούμενη γραπτή άδειά μας. Η μη εξουσιοδοτημένη χρήση, αναπαραγωγή ή διανομή του περιεχομένου μας απαγορεύεται. Για να ζητήσετε άδεια ή να ρωτήσετε σχετικά με τη χρήση περιεχομένου, επικοινωνήστε μαζί μας στο info@talkthetalkcy.com.
Πηγές:
Alexander, L. and Farrelly, N. (2019). A case of mistaken diagnoses: diagnostic and management challenges in a case of adult autism spectrum disorder. Irish Journal of Psychological Medicine, pp.1–4. doi:https://doi.org/10.1017/ipm.2019.3.
Leedham, A., Thompson, A.R., Smith, R. and Freeth, M. (2019). ‘I was exhausted trying to figure it out’: The experiences of females receiving an autism diagnosis in middle to late adulthood. Autism, 24(1), pp.135–146. doi:https://doi.org/10.1177/1362361319853442.
Lupindo, B.M., Maw, A. and Shabalala, N. (2022). Late diagnosis of autism: exploring experiences of males diagnosed with autism in adulthood. Current Psychology. doi:https://doi.org/10.1007/s12144-022-03514-z
Russo, F. (2018). The costs of camouflaging autism. Spectrum. doi:https://doi.org/10.53053/znsg1811.